เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที แต่สำหรับยามาดะ มันช่างยาวนานเหมือนตกอยู่ในขุมนรกแห่งความเขินอายยามาดะพยายามสูดหายใจลึก ๆ แล้วเรียกความกล้าในตัวเองขึ้นมา
ซาโอริซังครับ…” เขาเอ่ยเสียงเบาเหมือนแมวหิวข้าว

คะ? พยาบาลสาวหันมาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้มสดใส จดบันทึกข้อมูลการรักษาไปพลาง ๆ

“คือว่า… ผมมีภาวะทางการแพทย์พิเศษนิดหน่อย…” เขาเริ่มต้นอย่างคลุมเครือ พยายามไม่สบตาเธอ

“ค่ะ?” ซาโอริยังคงฟังอย่างตั้งใจ ราวกับเป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก

“คือ… คือว่า…”
เหงื่อเริ่มไหลตามขมับยามาดะ ราวกับเขากำลังขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์หน้าคนทั้งโรงพยาบาล

ในที่สุดเขาก็หลับตาแน่น แล้วพูดออกมาเสียงดังฟังชัด:

“ผมต้องหลั่งน้ำอสุจิทุกสามชั่วโมง ไม่อย่างนั้นร่างกายจะมีปัญหาร้ายแรงครับ! ตอนนี้มือผมใช้การไม่ได้… ช่วย… ช่วยดูแลตรงนี้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ!?”

เงียบ

เงียบสนิทเหมือนทั้งโลกหยุดหมุน
มีเพียงเสียงหัวใจยามาดะที่เต้นโครม ๆ ดังอยู่ในอก

ผ่านไปไม่กี่วินาที (แต่สำหรับเขารู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง)
ซาโอริเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ได้ตกใจ แต่กลับมีแวว… เวทนา และ เห็นใจ อย่างจริงจัง

“…เข้าใจแล้วค่ะ”
เธอตอบสั้น ๆ ก่อนเดินไปล็อกประตูห้องอย่างสงบเรียบร้อย

ยามาดะถึงกับเบิกตากว้าง
“เอาจริงเหรอเนี่ย!?” เขาคิดในใจเสียงดังลั่น

“ในฐานะพยาบาล ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลผู้ป่วยอย่างดีที่สุดค่ะ” ซาโอริพูดพร้อมกับหยิบถุงมือยางขึ้นมาอย่างมืออาชีพ

ยามาดะแทบอยากเอาหน้าซุกหมอนหนีด้วยความอายสุดขีด